16 april, 15.00 uur, Den Bosch.

De rij was lang.

Ben, Vibe en ik stonden met mijn twee werken op de steekwagen tussen een grote fietsdoos met dame en een fiks schilderij-op-twee-voeten-gesteund in.

We maakten al snel lacherig kennis, wisselden ideeen uit over kosten-baten analyse van 4 keer 1200 kunstwerken a 25 euro per stuk inschrijving, de belangeloze vrijwilligers met T-shirts en het prijzengeld.

De rij schuifelde verder.

Er verscheen een cameraploeg.

"...en weer is er een een lange rij kunstenaars...", declameerde de presentatrice, en praatte door ons gekwebbel heen. De cameraman richtte zijn sony op ons en wij keken stralend terug. Ben en de econoom waren inmiddels een financieel kunstadvies-bureau aan het opzetten.

De regiseuze greep in en na druk beraad kozen ze een serieus en opvallend artistiek type met enorme schilderijen en ze interviewden...

We rolden de uitpakhal in en het voorgeborgte door tot het stagneerde voor de vrijwillligers met de handschoenen. De reden: De cameraploeg volgde de serieuze kunstenares tijdens het wachten op het juryoordeel. Wij zagen boven alles uit haar grote schilderijen door handschoenen weggedragen worden, en ook weer terugkomen. Een mooi moment voor de camera zal de terugslag geweest zijn op het gezicht van de maakster. Maar misschien reageerde ze toch als wij, lacherig en eigelijk met weinig verbazing. Te meer omdat een van de gehandschoenden verkondigden dat de jury toch een "plaatje" had opgesteld van de te kiezen werken. En dat al die andere goede werken daar niet in pasten.

En dan vraag ik mij af, waarom geen foto-voorselectie op basis van het "plaatje". En ik weet het antwoord: Kostendekking!