Gebroken beleefdheid.

"Een portret schilderen is een samenwerking tussen opdrachtgever, kunstenaar en de persoon van onderwerp", verkondigde ik. Mijn gesprekspartner was geen van drieeen, maar slechts de eigenaar van de muur waar het werk zou gaan hangen. Hij drong zich aan mij op en ik deed benauwd water in de wijn: ".. en wat andere betrokkenen...". Toen zaten we weer op een lijn en ik probeerde het professioneel en beleefd af te handelen. Ik begeleidde hem naar de deur, maar hij kon niet stoppen met oreren.

Plots besefte ik dat hij geen blik geworpen had op mijn produkt, misschien uit een ooghoek en met walging? Ik voelde me misselijk en heel verdrietig/boos. Ik werd letterlijk van hem weggestoten, deinste wel drie meter terug en hapte naar adem.

"Soms worden dit soort dingen me even te veel", hijgde ik.

Maar ja, eigelijk was HIJ het slachtoffer...