Deze tijden van karigheid roepen binnen alle vakgebieden de zelfde reaktie op: Hergroepering, terugtrekken binnen de grenzen van het aloude vakgebied en dat baseren op roemruchte gebeurtenissen uit het verleden, op waardering van het wetende publiek. "Er zijn namelijk kunstenaars en kunstenmakers!"

Niet vreemd dat men onzeker is nu zelfs het wetende publiek minder te besteden heeft en eerder bezig is met de zorgpremie en andere primaire levensbehoeften dan met kunst.

Persoonlijk heb ik het verschil tussen kunstenaars en kunstenmakers nooit zo gezien. Ook het verschil tussen professioneel en amateur is behoorlijk glijdend. Een van mijn aardige collega's van mijn eendags/kantoorbaan in het welzijn (ook zo'n sector) noemde mijn kunst-maken gedurende de overige dagen van de week heel onschuldig "hobby".

Als het verschil (-makers /-naars) er niet is dan is het niet relevant en onnodig je daar druk over te maken. Bovendien opent dit de poorten naar de vrijheid:

Nu kunnen de kunstenmakers, de kunstenaars, de pro's en de liefhebbers zich eindelijk gewoon bezig gaan houden met wat ze graag doen. Of het nou straatkunst is; volkse kunst; kunst voor de elite; kunst voor kinderen, voor jezelf of voor een grootbedrijf; kunst op auto's of lantaarnpalen; maak je dit alleen of met velen,  alles moet mogen en kunnen!

Wat een vrijheid!!

Ai, wat een vrijheid.....